Vandaag een post over het wat en waarom van ziek-zijn. Over de invloed van emoties, over celopslag en andere ingewikkelde processen. Maar heel gewoon geschreven vanuit mijn persoonlijke verhaal en ontdekkingstocht.
Het is zondagochtend, Yoga-tijd. Deze les begint met de intentie “I love and enjoy my body”. Ik spreek het in gedachten uit, voel het (met een tikkie weerstand dat dan wel 😉) en ben dankbaar voor de relatie met mijn lichaam die ik aan het opbouwen ben. Dankbaar voor mijn pad van bewustwording. Want dit kunnen zeggen tegen mezelf is niet vanzelfsprekend voor me….
Mijn lichaam is zolang ik mij kan herinneren een bron van frustratie voor me geweest. Al jong kreeg ik astma, was om de haverklap ziek en kon daardoor niet meekomen met allerlei activiteiten. In mijn puberteit kwamen daar ernstige knie- en bandenklachten bij die mijn leven beheersten, me van de ene naar de andere operatie leidden en uiteindelijk behoorlijk invaliderend werkten. Ik liep meer met dan zonder krukken en een eigen rolstoel maakte uiteindelijk mijn leefwereld groter en bracht meer balans in mijn leven. Mijn lichaam was simpelweg een lijf waar ik mee te dealen had, waarvan ik vond dat het vooral tegen me werkte en waar ik allesbehalve een vriendschappelijke relatie mee onderhield.
Het laatste jaar staat voor mij bol van inzichten rondom de zin van dit “ziek-zijn”. Inzichten die inmiddels indruisen tegen de gevestigde rationele orde en de reguliere geneeskunst. Inzichten die -als ik ze uitspreek- bij menigeen op zijn minst vraagtekens oproepen. Ik zie ze verschijnen boven hun hoofd. Inzichten waarvan ik bang ben dat ze weerstand of boosheid oproepen bij de ontvanger omdat ze hun pijn en angst aanraken. Het uitspreken maakt dat ik mijn comfortzone moet verlaten. Dat roept angst op. De eeuwige angst om afgewezen te worden, om raar gevonden te worden. Ik vind het een lastig proces in een ontdekkingstocht die zo ingewikkeld is dat hij me zelf ook nog af en toe verwart maar waarvan ik meer en meer overtuigd raak. En die overtuiging geeft me zoveel vrijheid en eigen regie dat ik uit wil kunnen spreken wat ik denk en voel. Omdat ik bewust mezelf wil zijn en me niet wil laten leiden door onzekerheid. Tijd dus om mijn comfortzone te verlaten. Me uit te spreken en de bijbehorende angst te omarmen.
Mijn ontdekkingstocht begon vorig jaar maart. Toen belandde ik met longklachten in het ziekenhuis. Ik had al maanden een slechte longfunctie die mij alle energie had ontnomen. In het ziekenhuis bleek dat mijn longfunctie aan het verbeteren was door de aangepaste medicatie maar dat ik een status van hyperventilatie had ontwikkeld. Een geruststellend verhaal van de arts dat deze hyperventilatie veroorzaakt werd doordat mijn brein zich nog niet aangepast had aan de zuurstoftoename in mijn lijf bereikte wel mijn ratio maar niet mijn hart. Ik wist dat dit niet de echte reden was van mijn klachten. Deze longklachten wilden mij een boodschap geven. Ik had een intensief revalidatiejaar achter de rug na het plaatsen van een nieuwe knie en mijn continue prestatiedrang -het moeten- wreekte zich. Ik vocht in mezelf tegen de wereld en tegen mijn lichaam op zoek naar de sleutel tot herstel. Het vechten was op. Ik was moe en kon niet meer.
Ik kwam terecht bij een acupuncturist die mij inzicht gaf in de samenwerking tussen lichaam en geest en de rol van emoties die niet mogen zijn. Het niet doorleven van emoties wat zorgt voor een continu verhoogd stressniveau in ons lichaam en de gevolgen hiervan op onze gezondheid. Hyperventilatie is er een prachtig eenvoudig voorbeeld van. Een automatisch afspelend proces als gevolg van stress.
Mijn ontdekkingstocht ging verder bij een coach die met EFT (Emotional Freedom Techniques) werkt. De allereerste keer dat wij elkaar ontmoetten gaf hij me uitleg over emoties en triggers. Triggers, die als je ze tegenkomt in het dagelijks leven, onverwerkte emoties oproepen die opgeslagen liggen in ons brein en daardoor een heftige emotionele reactie geven in een situatie die op het eerste oog niet veel om het lijf heeft. Hij legde uit dat triggers kunnen bestaan uit bijvoorbeeld geluiden, geuren of beelden en op dat moment gebeurde het. Mijn onderbewuste toonde mij een trigger en de tranen schoten in mijn ogen. Ik probeerde ze nog driftig weg te duwen maar er was geen ontsnappen aan. Met EFT heb ik de gebeurtenis herbeleefd en de emoties gevoeld waarvan ik niet wist dat ze zo heftig in mijn lichaam opgeslagen lagen. Een situatie waarvan ik zelfs overtuigd was dat ik die prima verwerkt en achter me gelaten had. Niets was minder waar.
De opslag van emoties in ons brein. Dat dus. Maar de ontdekkingstocht gaat verder. Als rationeel denkend mens was een brein voor mij iets waar je kennis en ervaringen in stopte om te kunnen gebruiken en waren emoties vooral ongelegen komende uitbarstingen van boosheid of verdriet. Dat emoties en ervaringen behoorlijk invloedrijk opgeslagen raken in ons brein was voor mij al een enorme eye-opener. Dat ze van daaruit onze overtuigingen en gedragspatronen bepalen die gericht zijn op het voorkomen van pijn maar ze ondertussen juist veroorzaken een aha-erlebnis. Het feit dat ze daarmee ook een proces in gang zetten dat kan lijden tot (ernstige) lichamelijke klachten een openbaring waarvan de omvang me elke dag duidelijker wordt.
Emoties hebben een chemische lading. Je voelt het ook in je lichaam. Of je blij bent of boos, je lijfgevoel is anders. Nu komt het lastige en meer ongrijpbare: die chemische lading zet zich vast in je lichaam, in je cellen, als hij niet, of niet voldoende, ontladen wordt bijvoorbeeld bij traumatische ervaringen. Deze chemische lading beïnvloedt de werking van cellen en daarmee wordt de basis van een ziekte gelegd. Waar wij in de westerse wereld -vanuit de reguliere geneeskunde- het lichaam behandelen, ligt de basis van ons ziek-zijn, en daarmee de sleutel tot herstel, dus ver daarvoor. Ons lichaam is een uitingsvorm. Niet meer en niet minder. Denken dat we de oorzaak van ziek-zijn weghalen door een operatie is een utopie. Een mooi voorbeeld is onze oudste zoon waarbij op jonge leeftijd zijn amandelen geknipt zijn. De uitingsvorm haalden we weg. Het effect was het opkomen van eczeem. Het lichaam wil en moet een signaal geven. Het wil laten weten dat er ergens een onbalans is waar je beter naar kan kijken.
Moet je mij geloven? Nee natuurlijk niet. Ik zal je mijn gedachtengoed niet opdringen al hoop ik stiekem wel dat je openstaat voor dit verhaal. Er is wetenschappelijk bewijs genoeg wat dit ondersteunt. Is dit een aanklacht tegen de reguliere geneeskunde? Ook dat niet. Ik ben overtuigd van de goede intentie van iedereen die zich inzet om het lijden van een mens te verlichten. De reguliere geneeskunst kan levensreddend werken, kan verlichting geven en kent daarnaast zijn beperkingen. Daar gaat het voor mij wel vaak mis, het erkennen van de eigen beperkingen en het openstaan voor andere zienswijzen.
Zeg ik hiermee dat ik zelf schuldig ben aan het niet goed functioneren van mijn lichaam? Het woord schuldig impliceert een verwijt of veroordeling en daar is geen sprake van. Ik heb (onbewust) trauma’s ervaren, overtuigingen en gedragingen ontwikkeld -op mentaal en emotioneel niveau- die het disfunctioneren van mijn lichaam tot stand hebben gebracht en wellicht in stand houden. Het gaat helemaal niet om schuld maar juist om bewustwording, met andere ogen kijken naar wat je lichaam je te vertellen heeft zodat je vanuit mentaal en emotioneel niveau kunt gaan werken aan herstel. Het gaat om het opbouwen van een liefdevolle connectie met je lichaam. Dit lichaam, mijn lichaam, werkt voor mij, leeft voor mij, ademt voor mij. Elk moment van de dag. Door disfunctioneren geeft het mij een signaal waar ik met nieuwsgierigheid, compassie en vanuit liefde voor mezelf naar mag kijken omdat het mij dient.
Kan ik mijn lichaam volledig laten herstellen? Ik weet het nog niet. Het is een behoorlijk complexe materie en ik heb meer vragen dan antwoorden. Ik ben 49 jaar en heb vanaf mijn kinderjaren trauma’s ervaren en patronen ontwikkeld die al vroeg geleid hebben tot chronische klachten. Er is heel wat aan vooraf gegaan om dit op te bouwen. Wat ik wel weet is dat ik het proces niet langer bewust voed. Ik heb de touwtjes in handen genomen en kijk naar binnen in plaats van naar buiten. Ik neem niet dienende overtuigingen en gedragingen onder de loep en neem mijn eigen verantwoordelijkheid als het gaat om wat mijn emoties me willen vertellen over mezelf. Ik ben me meer en meer bewust van mezelf en doe mijn best een liefdevolle relatie met mijn lichaam op te bouwen (en nee dat lukt me echt nog niet altijd 😉 ). Of dit leidt tot een volledig herstel ga ik afwachten. Een rivier die al jaren stroomt verleg je niet zomaar. Herstellen is ook geen doel op zich meer voor me. De manier waarop ik nu in het leven sta is goed. Ik leef in plaats van overleef. Ik ben een blij, gelukkig en dankbaar mens.
Hoe zie jij de signaalfunctie van je lichaam die ik omschrijf? Herken je de invloed van emoties op je lichamelijke gezondheid en welbevinden? Ik ben benieuwd hoe jij erover denkt. Wil je meer weten over deze zienswijze dan kan ik je in ieder geval de documentaire HEAL op Netflix van harte aanbevelen.
Als je het leuk vindt om mijn blog te volgen gebruik dan de “volg blog” knop op deze site. Je ontvangt dan een automatisch mailtje als een nieuwe post online staat.