Over schuld en afwijzing

Deze week een post over beperkende overtuigingen en gedragingen die vorm krijgen door ervaringen uit het verleden. Gedragingen die je jezelf aanleert om pijnlijke ervaringen in het heden te voorkomen. Helaas werkt dit alleen maar contra. Gedrag wat voortkomt uit angst roept emoties op in je lichaam die op zich al een bron van pijn zijn. Ze zijn de bril waarmee je kijkt naar gelijksoortige situaties en kleuren van daaruit nieuwe ervaringen met dezelfde negatieve lading. Een persoonlijk verhaal….

Eigenlijk stond er een andere post klaar voor vandaag maar er gebeurt zoveel in mij wat op papier wil. Deze post vroeg om voorrang. Er spelen namelijk een aantal thema’s in mijn leven die me blijven achtervolgen. Waar ik moeilijk los van kom. Thema’s met een stevige connectie in mijn systeem en het is geen fijne connectie.

Schuld en afwijzing. Die dus….Het feit dat ik schuldig ben aan “God weet wat” ligt op een bizarre manier opgeslagen in mijn lijf. Tijdens mijn donkerste dagen, vorig voorjaar, liep ik op een dag buiten en uit het niets maakte ik het gebaar horende bij de Schuldbelijdenis uit de kerk. De woorden stroomden over mijn lippen: “Door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld”. Later in deze periode, toen het wat lichter werd in mijn hoofd, kwam ik dezelfde tekst tegen in een dagboek van heel wat jaren geleden. Dat deze woorden al eerder zoveel indruk op me hadden gemaakt dat ik ze had toevertrouwd aan papier stond me niet meer bij. Hier ligt iets echt diep geworteld en dat weet ik ook eigenlijk wel. Dat de kerk veel invloed op me heeft gehad heb je in een eerdere post kunnen lezen en daar is dit onderdeel van. In mijn leven ben ik altijd erg gevoelig geweest voor het schuld-principe. Je hoefde maar naar mij te wijzen en ik zou het beamen: “Door mijn schuld”.

Dan de tweede; afwijzing. Zij is op een bepaalde manier verweven met schuld en brengt me terug naar mijn jeugd en de lagere school. Ik hoorde soms bij de groep en soms niet. Erbij horen is eigenlijk teveel gezegd. Er was een soort van gedoogbeleid gedurende periodes waarin ik mee mocht doen. Er waren ook periodes waarin ik buitengesloten werd en niet mee mocht doen. Ze wisselden elkaar af. Het maakt dat ik tot de dag van vandaag moeite heb met gezien (willen) worden. Dat meisje op die lagere school snapte er niets van. Hoe moest ze zich gedragen om er bij te horen? Wat had ze fout gedaan dat ze genegeerd werd? Dat was natuurlijk haar eigen schuld. Daar is hij weer, SCHULD….Ook nu in mijn volwassen leven kijk ik nog veel te vaak vanuit deze ervaring naar mensen om me heen en daar komen nare gedachten bij om de hoek; mensen gedogen me, hebben niet echt behoefte aan contact met mij. Het kleurt mijn beeld, bepaalt mijn gedrag en roept emoties op. BAH!

Ik ben deze week een uitdaging aangegaan. De uitdaging om de afwijzing te transformeren in iets groots en moois wat me dient: Ik doe ertoe. Ik sta in verbinding met mijn echte ik, met mijn ware essentie, en van daaruit in verbinding met mensen om me heen. Ik lever op deze wijze een waardevolle bijdrage aan hun leven, aan jouw leven als je dit leest en als je op welke manier dan ook deel uitmaakt van mijn leven.

Zo het kan maar zwart op wit staan. Tegelijk denk ik HELP!! Kan ik dit? Durf ik dit? Wat zullen de mensen die dit lezen wel niet van dat statement denken? Mijn Gremlin komt op mijn schouder zitten en lacht me hard uit. Beaamt mijn twijfels. Ik stuur hem weg en hij druipt af de hoek in. Voor de grap trekt hij zijn broek naar beneden en zie ik zijn hartjesonderbroek. Ik lach en hij moet ook lachen. Je hebt me door lijkt hij te willen zeggen. Ja ik heb je door Gremlin en ik laat me niet meer door jou leiden en dus schrijf ik verder.

Terug naar de uitdaging. Ik mediteer elke dag en deze week zet ik bewust de intentie op deze transformatie. De tweede ochtend heb ik een onprettig gevoel in mijn lijf waar ik liever niet heen ga. Emoties borrelen op. Ik wil ze liever niet voelen. Maar ik ben wijzer geworden het afgelopen jaar. Ik weet dat emoties gevoeld moeten worden. Erkend moeten worden om losgelaten te kunnen worden. Ik noem dat het “Lekker in je VEL” principe. Dus richt ik me in mijn meditatie op dit gevoel en daarmee stroomt het verdriet, stromen de angst en onzekerheid als een kolkende rivier door mijn lijf om hun weg naar buiten te vinden. Het werkt bevrijdend. Geeft zoveel ruimte in en om me heen. Dit is wat ik iedere keer merk wanneer een emotie echt gevoeld mag worden. Het heeft bijna iets magisch. Na de meditatie (en een rondje EFT😉) schrijf ik het volgende gedicht (waarin tappen verwijst naar de prachtige techniek van EFT):

Vandaag zie ik met mijn onderbewustzijn,
Het meisje op school, onschuldig en klein.
Afzijdig van de groep, hun ruggen gekeerd,
Een masker opzetten heeft ze al vroeg geleerd.
Ik voel het verdriet om dit meisje zo klein,
Verdriet wat er nu eindelijk echt mag zijn.
Ze houdt zich groot, doet vrolijk en blij,
Maar vandaag huil ik, huil ik om mij.
Om het masker wat af mag, het verdriet wat ik voel,
Het erkennen en loslaten dat is mijn doel.
Dus huil ik en tap ik, geef ruimte aan de pijn,
Omdat loslaten vrij maakt voor wie ik werkelijk mag zijn.

En dan is het vanochtend de derde dag van de uitdaging. Ook vandaag word ik niet helemaal lekker wakker. Ik baal van dat “unheimische” gevoel. Het roept irritatie op omdat ik één keer naar emoties kijken eigenlijk wel genoeg vind en me nu gewoon lekker wil voelen. Ik zet muziek op en stap onder de douche en als ik meezing op een prachtig nummer van “the Webbsisters” stromen de tranen plotseling over mijn wangen en hoor ik mezelf zeggen “Verlos mij Heer van alle schuld”. Ik huil nog harder om de connectie die ik niet wil voelen met de kerk en de negatieve associatie die ik daardoor heb met het woord God en Heer. Ik huil om de connectie die ik zo lang verloren ben geweest met mijn ware zelf en met de Bron van al het zijn en om het mogen loslaten van schuld. Tegelijkertijd huil ik uit intense dankbaarheid voor de verbinding met mezelf, met mijn essentie, en de bizarre ervaringen die ik het afgelopen jaar heb en die me zo duidelijk maken dat ik geleid word in het leven en dat alles goed is. Ik realiseer me dat ik mezelf met het aangaan van deze uitdaging een prachtig cadeau heb gegeven.

Verlos mij Heer van alle schuld
Vul mij met Liefde en Geduld
Vul mij met Liefde uit de Bron
Van waaruit mijn Leven ooit begon
Bevrijd mijn lichaam en mijn geest
Breng mij terug van weggeweest
Laat mij zien; IK BEN de Bron
Van waaruit dit Leven ooit begon

Herken je de beperkende overtuigingen in mijn verhaal en zie je het gedrag wat daaruit voortkomt? Zie je met welke bril ik nieuwe situaties in stap en hoe emoties hier al pijn veroorzaken? Van welke beperkende overtuiging zou jij het liefst afstand nemen om vrijer te kunnen leven? Je mag hierover hieronder een reactie achterlaten of niet. Dat mag natuurlijk ook 🙂

Als je het leuk vindt om mijn blog te blijven volgen gebruik dan de “volg blog” knop op deze site.