Vanochtend had ik weer een heerlijke yogales. Ze staan maandelijks in een thema en deze maand is het thema “MAKE SPACE FOR THE FUTURE”. Opruimen van wat je niet langer nodig hebt. Schoonmaken om ruimte te krijgen. Niet in je huis maar -zoals dat met yoga bedoeld is – in jezelf. Wat een prachtig aansluitend thema op mijn leven. Zo bezig als ik mag zijn met ruimte maken voor de toekomst. Het opruimen van oude overtuigingen en patronen die me niet langer dienen. De afgelopen dagen staan er weer bol van. Oude overtuigingen en patronen die zich, als ze de kop opsteken, laten zien en herkennen aan stress. Stress die zich kan uiten op allerlei subtiele en minder subtiele manieren en die me duidelijk maken dat ik het beste even naar binnen kan kijken, op onderzoek uit kan gaan. Voelen wat er te voelen valt. Met oprecht voelen en erkennen van wat er gebeurt volgt vanzelfsprekend het kunnen loslaten en creëren van ruimte. Ik prijs me gelukkig dat ik thuis deze verbinding met mezelf al heb gelegd voordat ik naar deze yogales kwam want ik weet zeker dat ik het anders in de les tegen was gekomen 😉.
Wat gebeurde er dan de afgelopen dagen? Mijn jongste zoon is een prachtige spiegel en leermeester geweest (dankjewel!) en een vriendin wist mijn zelfafwijzing en negatieve geloof in mijn eigen kunnen te activeren. Dit laatste waart nog steeds in mijn lichaam rond en vraagt om aandacht. Ik ben inmiddels zo ver dat ik het zie gebeuren. Niet op het moment dat er op de knop gedrukt wordt maar wel kort daarna. Het wervelt letterlijk door mijn borstholte met een negatieve lading. Ik wil dit niet dus hoe kan ik het laten verdwijnen?
Ik begin met “the Work” van Byron Katie die je eerst heerlijk ongecensureerd naar de ander laat wijzen. “Ik ben boos op deze vriendin omdat ze twijfelt aan mijn kunnen. Ik wil dat ze me steunt en ik vind dat ze vertrouwen in me moet hebben. Ik heb het nodig dat ze weet dat ik dit kan.” Is het waar? Nee natuurlijk niet. Ze heeft niet gezegd dat ze aan me twijfelt. Ik heb hem zo geïnterpreteerd. Zelfs als ze zou twijfelen kan ik dat niet veranderen. Dat is de realiteit. Moet ze vertrouwen in mij hebben? Nee natuurlijk niet. Ik ben de enige die vertrouwen moet hebben in mezelf.
De gedachten en emoties die geactiveerd zijn met de druk op de knop hebben me echter in hun greep en mijn Gremlin blijft olie op het vuur gooien. Ik voer “the work” in rap tempo uit in mijn hoofd om dit proces te stoppen en weet dat dat niet voldoende is. The Work vraagt om aandacht, naar binnen kijken en eerlijk is eerlijk, dat wil ik eigenlijk niet. Ik wil deze negatieve emoties namelijk helemaal niet echt voelen. Ik wil mijn Gremlin geen aandacht geven en hem gewoon wegduwen. Maar feit is dat ik juist door het geen echte aandacht te willen geven de gedachten en emoties de gelegenheid geef in een vicieuze cirkel door te gaan. Het gevolg is dat de wervelwind in mezelf alleen maar in kracht toeneemt.
De klok zegt dat het bijna tijd is om naar de yogales te gaan. Damn! De wervelwind ontwikkelt zich verder tot een lichte orkaan. Ik ga kort zitten om te voelen. Ik neem alleen maar waar en dus lost het niets op. Ik heb hier geen tijd voor! Ik loop naar beneden en benoem mijn stress naar mijn partner. “Ik heb stress in mijn lijf omdat het gebrek aan vertrouwen in mezelf de kop opsteekt.” en terwijl ik het benoem begint het echte voelen en weet ik dat er een hele goede manier is om dit echt aan te kijken. Met nog 5 minuten op de klok voordat ik weg moet haast ik me terug naar mijn kamer en pas de techniek van EFT toe. Ik tap, benoem en voel. Het gevoel draait om, lost op en de rust en ruimte komen terug in mijn lichaam. 15 minuten later stap ik ontspannen en vrij de yogales in.
Elk moment van stress is een geschenk dat je de weg leidt naar bevrijding (Byron Katie)
Hoe werkt dit voor jou? Wanneer en hoe laat jouw innerlijke criticus van zich horen? Herken je hem en hoe ga je dan met hem om? Je mag hierover hieronder een reactie achterlaten of niet. Dat mag natuurlijk ook 🙂