Mijn fundament is gelegd
Ik sta en kan bouwen
Vanuit de stilte
Van binnen naar buiten
Tijd voor de volgende stap
Ik heb in het afgelopen jaar de verbinding met mezelf mogen leggen, ik durf naar binnen te keren en mijn gedrag en emoties te aanschouwen. Ik heb mezelf mogen leren kennen voorbij de rollen die ik als mens speel, voorbij mijn angsten, mijn overtuigingen en mijn ego die mijn doen en laten beheersten. Er zijn dagen dat mijn oude overtuigingen het me nog knap lastig kunnen maken, dat er emoties spelen die lastig zijn. Ik weet er echt niet altijd gelijk weg mee. Ze verwarren soms, frustreren soms en toch…..Mijn fundament is gelegd….
Afgelopen maandag was ik bij mijn coach. Hij heeft me het afgelopen jaar begeleid en ik ben zo dankbaar dat hij op mijn pad is gekomen. Ik was radeloos toen dat gebeurde. Liep in het reguliere zorgcircuit bij een psycholoog en wist niet wat ik moest doen om te herstellen maar wel dat wat ik nu deed me niet verder ging helpen. Hij is degene die me de weg naar binnen heeft laten zien en de deuren getoond heeft die ik kon openen. Ons traject samen zit er bijna op. Het naderende afscheid doet me pijn, maakt me verdrietig want naast coach-coachee hebben we mooie verhalen mogen delen over onze kijk op het leven. Ik wil dat niet kwijt, ik wil geen afscheid nemen en toch….Ik sta en kan bouwen…
Het verdriet mag er niet zijn. Ik wil de dankbaarheid voelen voor wat dit proces me gebracht heeft, de kracht in mezelf, het vertrouwen. Ik wil me niet afhankelijk voelen. De frustratie om deze emoties die ik niet wil voelen wil ik ook niet voelen en zo maak ik het mezelf knap lastig. Toch durf ik naar binnen te blijven kijken, probeer ik naast gefrustreerd ook nieuwsgierig te zijn, mijn emotie er te laten zijn en te achterhalen wat me nu het meest in de weg zit, waar het vandaan komt. Is dat het feit dat ik teruggeworpen word op mezelf, een gevoel van afwijzing? Als kind heb ik dit veel mogen ervaren en met mijn ratio leg ik daar een verbinding. Mijn Gremlin (innerlijke criticus) voedt dit proces altijd deskundig en ik probeer hem in zijn hartjesonderbroek te zetten en te laten dansen als een nar. Mijn gevoel verdwijnt niet. En dan vanochtend…..Vanuit de stilte…..
Komt het weten naar boven en hoor ik het kind in mij zeggen “Mag ik dan niet verdrietig zijn?” en ik zie mijn vader, die marineman is geweest en heel vaak maanden van huis was, vertrekken op zijn fiets voor de volgende reis. Ik zwaai hem uit van achter het raam van ons huis en ik sta mezelf toe om het verdriet te voelen. Het kleine meisje te troosten dat afscheid moet nemen en sterk moet zijn en ik huil en ik tap om het verdriet van dit kleine meisje. Dit meisje wat er eigenlijk niet mocht en mag zijn. En al voelt het ongemakkelijk ik ben blij dat ze zich nu heeft laten horen want ik weet dat ze bij mij hoort en dat ik ook haar in mijn leven serieus moet leren nemen en een plek mag gaan geven. Het geeft namelijk ruimte en lucht en dus kan ik weer verder….Van binnen naar buiten…..
Er gebeuren prachtige dingen in mijn leven. Vanuit de verbinding met mezelf verbind ik me met de wereld om me heen. Er komen op bijzondere manieren gelijkgestemde mensen op mijn pad. Ik voel mijn kracht, ik heb vertrouwen in de toekomst en ik weet dat het oké is….Tijd voor de volgende stap……
Mijn fundament is gelegd….